domingo, 27 de noviembre de 2011

Se GIGER levantase a cabeza...





























Se a levantase do papel no que debuxa, claro, porque GIGER aínda non está morto...aínda que o que debuxa case sempre ten algo que ver coa morte, ou cos medos e os pesadelos máis profundos do subconsciente.
Pois cando o maestro GIGER levantara a cabeza e botase un ollo ao deviantart, e buscase "sakitaro" no motor de busca desta páxina, atoparía cousas que sen dúbida pareceríanlle moi interesantes, e moi cercanas...
Outro tanto podería decir Cronenberg, director de cine, e cronista da parte escura e terrorífica da mente humana, autor de películas tan oscuramente imprescindibles como Inseparables, The Fly, Unha Historia de Violencia ou Spider

Sakitaro é André Díaz, alumno de 4º da ESO, e fiel amigo, como outros alumnos, da páxina Deviantart, na que se pode atopar todo tipo de traballos, de xente de todos os lugares do mundo aos que lles gusta a imaxen e os medios de representación, sexa dende a óptica profesional ou afecionada, e con cabida para todo tipo de técnicas e temáticas...dende as máis luminosas e cándidas ata as máis escuras, que se agochan como vermes no máis profundo da alma humana, agardando devorarnos algún día...

Un lápis pode ser maís frío e afíado que o máis frió e afiado dos bisturís

miércoles, 23 de noviembre de 2011

Morre o pintor POP Gerald Laing





















































































Gerald Laing, artista POP británico, morreu hoxe aos 75 anos, tras unha enfermidade.
Este pintor tiña como fonte de inspiración, do mesmo xeito que outros artistas representativos do POP ART, os iconos da vida cultural e social, personaxes famosos e símbolos da vida de glamour e celebridade.
Sin embargo, a súa obra non estivo exenta dunha óptica crítica socialmente comprometida, como na súa serie de pinturas sobre a guerra de Irak, na que o seu país foi un triste protagonista.
Entre as imaxes da súa obra podemos ver algunhas das da serie que adicou a que as torturas do exército aliado en Abu Ghraib non quedasen nunca no olvido, facendo ademáis unha dura e mordaz sátira sobre os exércitos de ocupación americano e británico.
As súas obras teñen explíctas referencias aos medios de representación de imaxes en serie (tramas de prensa, iconos do hedonismo e da cultura popular, imaxes de ídolos de masas...)
A súa musa máis recurrente foi a recentemente falecida Amy Winehouse, e outras como Victoria Beckham
Neste enlace podes botar un vistazo a súa interesante obra, que ten moitas cousas en común con outros artistas do arte pop, tanto americano (Andy Warhol, Roy Lichtenstein), como británico (David Hockney, Jim Dine)

jueves, 17 de noviembre de 2011

DEBUXAME OUTRA VEZ


















































































Unha das mellores maneiras de coller soltura no debuxo, de perde-lo medo ao papel en branco, de soltar a man e deixar que funcione como un fío conductor cos nosos ollos, e a nosa percepción visual, é bebuxar aos nosos compañeiros, as nosos amigos, a nosa familia...covertermos nuns paparazzi do debuxo, debuxar a todo o mundo sen preguntar antes.
Cun pouco de práctica diaria (isto é como entrenar para xogar ao futbol, ou facer un pouco de exercicio todos os días), o empezar a debuxar pasa de producirnos temor e inseguridade, a producirnos benestar, pracer. Cando isto sucede, xa somos debuxantes.

Non temos que mirar o debuxo, nin as artes, con misticismos ou aureolas de nengunha clase que non responden á realidade deste oficio. Ninguén nace xenio, nin dibuxante, como ninguén nace sabendo conducir nin sabendo xogar ao poker, a pesar de que en ambas actividades tamén hai campeóns e incluso xenios.

Debuxar ou pintar é algo parecido a patinar...cando poñemos os patíns por primeira vez, temos medo porque sabemos que imos caer, que imos bater co chan máis dunha vez e probablemente, facernos dano...ese temor nos agarrota e é moi posible que parezamos moito máis torpes do que somos en realidade...
A segunda vez xa sabemos qué fixemos mal, podemos observar doutra xente a ver como fai, controlar o noso corpo, pasar de pensar a sentir, notar os patíns como unha parte de nós e non como unha prótesis que nos puxo o demo nos pes.
A terceira vez xa non teremos medo, agardaremos con ansiedade o momento de calzar os patíns, cando os poñamos os sentiremos como parte de nós, como algo que nos faltaba. Cando botemos a patinar, disfrutaremos de verdade, como nenos...os golpes, cando se produzan, non doerán, porque xa deixamos atrás o medo.

Cando os alumnos debuxan uns ós outros, cando practican en casa, cando chegan a ese punto en que notan o pincel entre os dedos non como un corpo extrano, senón como parte do propio...cando disfrutan debuxándose uns aos outros e agardan a clase de debuxo con gañas porque saben que van pasalo ben...cando se chega a ese punto, os alumnos xa son debuxantes.

A profesionalidade xa é outra cousa, é o poder converter esa actividade en algo do que vivir, pero ser debuxante ou non, é algo que un pode elexir e que está ó alcance de calquera.
Ser profesional, diseñador, artista...é algo que chega máis tarde, coa acumulación de formación(s)...pero que non chega si antes non nos convertemos en debuxantes...do mesmo xeito que alguén, para ser taxista, antes debe converterse en condutor, sacar o carnet, disfrutar ao volante dun coche.

Non existen os artistas tocados polas musas, existe xente que disfruta do que fai, e existe xente que disfruta do debuxo e da creación...
E existen alumnos de debuxo que están moi preto deso, que xa teñen unha parte do camiño andado, a máis importante, a de converterse en debuxantes...é a parte máis dificil, pero despois de percorrela, o traballo non é unha carga, é unha fonte de disfrute e realización persoal.


Nestes debuxos de varios alumnos (ou xa quizáis teña que dicir debuxantes) de 1º e 2º BAC tivemos a inestimable colaboración, facendo de modelos, de Lorena, Cristóbal, Xiana,Miriam.

Os debuxos das imaxes son obra de Iago Fernández, Lorena Rozados, Zndres Troitiño, Alba Novoa, Alberto Barros e Marta Balo...

viernes, 11 de noviembre de 2011

PREBE XA QUENTA MOTORES

Photobucket


64 MILLÓNS DE INGREDIENTES
VARIAS DUCIAS DE COCIÑEIROS

PREBE, a nosa revista, promete ser un menú para gourmets, una sucesión de pequenos pero boísimos platos gráficos.
Comandada polos alumnos de Bacharelato Artístico, pero aberta a todo o que queira participar nela, hoxe comezou a preparación do principal entrante: A PORTADA.
O principal chef disto non foi un alumno ou alumna...foron un pai e unha nai: os de Marta Quinteiro, que fixeron unha empanada que durou máis ou menos o que pode verse aquí (despois de facerlle a correspondente sesión de fotos).
Se toda a revista ten o sabor desta empanada, podemos estar seguros de que o que nos agarda é demasiado bo para poder contalo en palabras.
Tamén hai que agradecer a colaboración de Teresa, nai de Iago, que nos cedeu amablemente o falso viño do noso set (é Cocacola) e a Paula e a Diego que fixeron de improvisados modelos brindando con cocacola e pintura, respectivamente.
En manos dos alumnos de 2º queda agora convertir esas fotos nunha portada que será a nosa PRIMEIRA portada, a do NÚMERO 1 de PREBE.

Sabemos que non aguantaredes a espera tranquilamente, tedes que ser fortes e permanecer atentos as nosas novas

sábado, 5 de noviembre de 2011

AS ORLAS TAMÉN TEÑEN making of









Os alumnos de segundo de bacharelato de artes plásticas, que este ano rematarán sendo a primeira promoción do MGB, fan honra ao seu nome e están inmersos na elaboración da súa ORLA de fín de estudos, que promete ser espectacular, e romper con todo o que teñades visto no esncorsetado mundo da orla...
Segundo unha idea de Lorena Rozados, e con Paula Pájaro ao disparador, a cousa xa está en marcha, como podedes ver...
Aquí tedes as fotos do making of...pero o mellor, a orla, aínda está por chegar...preparádevos...